Ey yalnızlık! Kimilerine göre çileli
Giyenleri dağlayan cefalı bir kostümsün sen
Ama benim, kendimi bildim bileli
Peşimi hiç bırakmayan, tek vefalı dostumsun sen
Hemen her sabah, hanemle vedalaşır, yollara düşerim
Önce
Özgürlüğün en gür olduğu çağda doğarsın
Ne duvarlar vardır önünde ne davarlar
Yalnız sen varsındır
Ve sen her şeyi kendine bağlarsın
Bugün
Duygularımın bağbozumu
Meyve vermez artık
Gönül coğrafyamın bağları
Kavruk kavruk toprakları
Bilmiyorum hata kimde
Bende veya onda
Yalnız camların değil
Canların kırıldığı anda
Kafa kafaya gelen
İki yeni kamyonda
Ne Afrika ne Asya’da
Görmedim dünyada
Senin gibi bir kent
Senin gibi bir yer
Yoksa cennetten
Bir köşe misin sen
Fark ettiniz mi hiç
Elbette istisnalar hariç
Biz var ya biz
Akılla iş yapmamayı
Duygularla yaşamayı
Çalışmadan kazanmayı
Atomların dönüşünde
Yunusların gülüşünde
Âlemlerin güneşinde
Hasını gördüm sevginin
Arının bal yapışında
Umut çiçeklerim kurur, ruhum tene sığmaz olur
Boz bulanık bir nehir gibi köpürür bazen hislerim
O zaman gerçeği bırakıp birdenbire uzaklaşmak
Kimselerin bilmediği bir hayale sığınmak isterim
Irar bazen düşlerimden, tay yarması endamıyla
Beni var eden mayanın cana canan Türkiye’si
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!