Mesut Özbek Şiirleri - Şair Mesut Özbek

Sade insanım özü sözü bir olan
Eğriye sapmayıp hep doğru yol alan
Dimdik durup ruhunu ele satmayan
Hak yolda yürüyen garip ademim ben

Yalana sapmam gerçektir benim sözüm

Bir çemberin içinde çepeçevre biz
Hafif bir ninni söyler mehtap ve deniz
Suskun diller,konuşur yalnız gözlerimiz
Kumsalın kenarında el ele ikimiz

Bakarken ürkek şu solgun ufka

Ben bu zaman da yaşarım yıl dönümünü
Bu mevsim,bu ay hüznün sembolü
Solan yaprakta sevgimi tükettim
Yiten her canlıda bende gittim
Bir eylül akşamında onu kaybettim

Her akşam gün batımında
İnsanlar telaşla evlerine koşarlar
Sevinci yada acıyı paylaşmaktır telaşları
Bense her akşam yaşayınca yalnızlığı
Oturup doyasıya ağlarım

Sonbaharda bırakıp gittin
Kuru bir yaprak gibi buruşturdun
Her parçamı rüzgar ile bir yana savurdun
O günden beri yan yana gelmez iki yakam
Sokaklarda avare
Sokaklarda berduşum

Dirliğim düzenliğim için yaratılan
Sevdiğim,güvendiğim,kadınım
Sensin gönlümde tek taht kuran
Sevdiğim güvendiğim kadınım

Tek isteğim senle geçsin tüm ömrüm

Ayrı bir güzelliktir mevsimler Erzincan'da
Bir tablo gibi işlenir ovasına dağına
Karlar düşerken Munzurun bağrına
Yeşil ile beyaz kucaklaşır ormanlarında

Yaman olur kışın boranı ayazı

Üç yıl,on ay,yirmiüçgün
Sağdan sola soldan sağa tek satır
Yazması çok kolay
Katlanması uzun bir zaman
Kapı kapı üstüne
Kilit kilit üstüne kapalı

Sabahın ışıkları vururkensokaklara
Bir duygudur içime yayılan
Derinden gelen
Coşkudur bu,
Aşktır bu
Sevgiliye sunulan

Bahar geldi diyorsun memleketin toprağına taşına
Gönlümdeki gurbet bitmediki bileyim
Bülbül küsmüş,dönmez aşiyanına
Zamanı geçip geç açan gülü neyleyim

Esmez oldu tatlı meltem diyarımızda