Mesut Özbek Şiirleri - Şair Mesut Özbek

Memleketin her köşesi dolmuş çıkar çevresi
Hepsi takıştırmış ayrı bir yüz maskesi
Doğruluk unutulmuş hepsinde bir cep hevesi
Sanmayın bu iş yalnız burda bitecek
Çıkarcılar huzur-u ilahide hesap verecek
Ölçüye çıkarmışlar müslümanın imanını

Senle karşılaşmadan hülyalarım vardı
Onları alıp gittin,bir akşam üstü
Gülen gözlerim vardı içleri ısıtan
Gözümü kör edip gittin,bir akşam üstü

Sevgilerim vardı insanları saran

Sen yıkılmak nedir bilebilirmisin
Kök salmış çınar misali arkadaşlığın
Bir lahzada çöküşünü görebilirmisin
Göz yaşlarını akıtabilirmisin derinliğine yalnızlığın

Ne büyük ızdıraptır çekilen duyabilirmisin

Bir hazanı andırır bu garip ömür
Ne bir teselli bulur,ne vefa görür
Yıllardır bir zalim emele koşturur
Fos emeller için boşa geçti yıllar

Hep böyle sürecek sanıp sen aldandın

Gidiyorum bu şehirden sabah erkenden
Arkama bakmadan terkediyorum
Alıpbaşımı giderken hatıralar senin olsun
Ben sessizce çekip gidiyorum
Artık bir sevgilinin peşinden koşmak yok biteviye
Ne uykusuz kalmak geceleri

Ben sana gözlerimi verdim
Gözlerinin derinliklerinde kaybolsun diye
Bir bakışta içini yakıp,
Seni mum gibi eritsin diye
Şimdi gözlerimi geri istiyorum

Beni yerip senden adam olmaz diyorsun
Ben şair değilim arkadaş
Her kelimeyi alıp hemen bir kulp takıyorsun
Ben şair değilim arkadaş

Edebiyat'a derinlemesine dalamam

Terkedip,yüreği alıp gideni
Daim gülüp,hep acı çektireni
Sevgiyi unutup hüzün vereni
Görmektense kör olmaya razıyım

Dilinde ayrılık sözü olanı

Ey unutulmuş sevdaların kadını
İçimdeki depremin tek sorumlu mimarı
Yıkarken herşeyi ardına bile bakmadan
Sendin mağrur,
Sendin dik başlı olan
Yıllar sonra, bu sual dolu bakışlara

Kara gözlerin gönlüme vuralı kelepçe
Tutsaklığa tutkudur geceler
Kaldırımlar yalnızlığımda tek hece
Kavuşmağa umuttur geceler

Aşkındır idamlık gömleğim,