Mesut Özbek Şiirleri - Şair Mesut Özbek

Bir sonbahar da öğrendim ayrılığı
Tek başına uyanmayı sabahları
Akşamları boş duvarlar ile arkadaş olmayı
Dönüp gitmenin acısını yaşadım yüreğimde
Sırça köşkün parçalanmasını gördü gözlerim
Önce kızılcık şerbeti içirip,öğrettiler sonra susmayı

Birikmiş çözülmez memleket meseleleri
Her konuda kültürlüdürler vardır fikirleri
Sen söylersen aniden gerilir sinirleri
Onlar eleştirilmez,söz söylenmez, onlar ilerici

Her söyledikleri doğrudur tartışılmaz

Bu yolculuğa yalnız çıkacağım
Seni de yanımda götüremem birtanem
Geride yalnız kaldım diye sitem etme
Yolculuk bir kişlik,bilet bir gidiş bir tanem

Bu sefer de şenlik yok şamata yok

Senle bir ömür yaşamaktı emelim
El ele dolaşmaktı isteğim
Yollar da, bahçeler de, kırlar da,
Bizle mutluluk şarkısı söyleyecekti kuşlar dallar da
Fallar bakacaktık papatya yapraklarında
Geceleri hayal kurup dalarken mehtaba

Şaşmak gerek şu memleketin haline
Bir oyun konulmuş ovasına düzüne
Kara,ak sokulur insanın gözüne
Hergün başka maske takar o yüzüne
Üç beş kelime çırpıp hep çorba yapıyor
Ona yetmiş,kendini adam sanıyor

Tavrımıza gönül koymasın kimseler
Kişiye özel değil söylenen sözler
Doğruda keramet var demiş erenler
Gönlümüz Hakka doğru,Hakka taparız

İnsan değerini bilir ama put yapmayız

Bir garip bakıyorlar yüzüme
Bilmiyorlar içimde yanan ateşi
Sevgi ile göğsümde çarpan kalbi
Ben biliyorum, seni çok önemsiyorum

Bir kuş sinemde pır pır eder

Sarı ışıkların yaptığı o yumuşak halıda
Dolaşarak bir dost aramaktayım
Yanan loş ışıklarıyla
Sokakların bir bir
Birer sırdaşız şimdi biz
Ben ve o şehir

Elveda
Geçip giden gençliğime
Dökülen yapraklar ile
Kaybolan yıllarıma
Geçmişime elveda
Birlikte olduğumuz güzel demlere

Türkistanda ağlar balalar
Şafak vakti meçhule giderken babalar
Dul kalmış eşler kara yazgı bağlar
Dinmiş ezanlar duyulmuyor selalar
Müslümanlar bir yerlerde hep biteviye ölüyor
Birileri bir köşede sinsice gülüyor