Mest-i Müdâm Olsa Âşık Cezbesi Cânı Yakar

Mest-i müdâm olsa âşık cezbesi cânı yakar
Nâle-i figân-ı âhı kevni mekânı yakar

Derdinin zerre yükünü haml edemez gergedan
El vurursa çâresiyçün dest-i Lokman’ı yakar

Yedi deryâ söndüremez âteş-i sûzânını
Kaynatıp taşkın verir hem bahr-i ummânı yakar

Âşıka aşk bildirir bir Hazret-i Yezdân’ını
Kalbi mücellâ kılar bil şeki gümânı yakar

Bülbüle bakmaz mısın bir çiçek için ne çeker
Acabâ ne gördü onda âhı gülşânı yakar

Kays’ı bu aşk nice yıllar kıldı Leylâ’ya nöker
Kime sahrada yetişse berr u yabanı yakar

Bak tecelli nuruna Şîrîn’i mir’ât eyledi
Deldirip Ferhad’a dağı öyle bir cânı yakar

Şeyh-i San’ân’ı da meftûn etti bir Rum kızına
O da bu yüzden atıban nârda Kur’anı yakar

Ger mecâzî, ger hakîkî müptelâsı zâr eder
Cümle sâlik ehl-i meslek hep dervîşânı yakar

Kim dûçâr olsa muhakkak derde giriftâr eder
Tâ Âdem’den şimdiye dek bunca insânı yakar

Yankun baykuş, gece gündüz hû çeker vîrânede
Dâd-i feryâdı kesilmez cümle mürgânı yakar

Ey Cemâl sen de mi yandın söyle arzun yâ nedir
İnleyüben çekdiğin âh mâh-ı tâbânı yakar