Merve Ceylan Şiirleri - Şair Merve Ceylan

Baş döndürüyor anlaşmazlıklar,
Ağlar ördürüyor
Zaten örümcek olan beyinlerimize.

Laf geliyor,
Beş paralık beyliklerimize.

Gün gelir,
Bütün yürekler ölür.
Sevmeler bilmem kaçıncı sınıf acılara mahkum olur,
İhanetlerden yapılma gardiyanlar bekler başlarında,
Birbirinden ayrılan iki elin parmakları arkasında kalır hayat,
Ve gün gelir, idam cezasına çarptırılırlar,

Özleyebildiğin kadar özle, parmak aralarında gidip gelen parmak uçlarımı.
Çünkü, bundan sonra herhangi bir kışta dahi ısıtmayacaklar ellerini,
Yanaklarından süzülmeyecekler döktüğün yaşlar gibi.
Sadece, son bir kez sallanacaklar gözlerinin içine baka baka,
Konuşmayacaklar ama, anlayacaksın 'elveda' dediklerini.

Gidiyorsun ya, gitme.
Gidersen, k'an kaybından ölecek hayallerim,
Umutlarım peşkeş çekecek zihnime,
Var olmak adına, yok olacağım sinsice.

Bitiyorsun ya, bitme.

Duyuyor musun sessizliğin müziğini?
Nasıl da dans ediyor yer, gök, köşe, bucak...
İnsanların cıvıldayışları bile bir başka.
Her birinin yelkeni farklı bir aşkta.

Hissediyor musun çığlıktaki eşsizliği?

Ne garip değil mi?
Çoğu kez mutsuzluklarıyla mutlu olur insan.
Koskocaman dünyasını ufacık bir âna sığdırmaya çalışır.
En çok kendisine yalan söyler.
Hiç çekinmez kendisini kandırmaktan.
Ve hiç korkmaz başka bir ruha kanmaktan.

Sen aşkın menzilinde hızla yol alırken,
Ben hava kaçıran zeplin gibi dolanıyorum fezada.
Düştü, düşecek insanlığım, göğün yüzsüzlüğü karşısında.
Ham maddeme söyledim; bulunmayak bundan sonra!

Ben baştan sarmaya başlamışken kırıklıkları,

Hısımsız devrikliğin, isimsiz ailelerine uzanan yolun, sonu. Baştan aşağıya toz, aşağıdan yukarıya toprak. Kil, duman...
Amansız rüzgarın bakışıyla, havaya savruluyorlar, apansız bir hakarete maruz kaldıklarında, susuyorlar.
Sanki hiç rüzgarla buluşmamış gibi, geldikleri gibi gidiyorlar.
Güneşli bir karanlığın ortasında, orasında ya da burasında çamurlaşan bayat mı bayat ahmaklığa,
Parçalı bulutlu günlerden demet sunuluyor anca.
Kabul eden de, ettiren de, yeminsiz aşka, ardında saklandığı akla...

Lakırtı CCC;

Siz hiç bal ağacı gördünüz mü? Ben gördüm. O öptüğünde dudaklarımda yeşerdi.

Lakırtı CCCI;

Gündü kadın uyandığında.
Gerçek kadar olası geliyordu gördükleri.
Silsileler abidesi bir hayattı onunkisi.
Sırtı yere dahi değememişti,
Sürekli yüktü omzundaki.
Küçüktü rolü,