Ondan mene şeir qalıb, söz qalıb,
Men anama şeir yaza bilmirem.
İlhamımdan iki kelme söz alıb,
Men anama şeir yaza bilmirem.
Alnındakı setir-setir yazıyam,
Üreyinde min şeirlik sözüyem,
Ne olsun ki, şeir yazan qızıyam,
Men anama şeir yaza bilmirem.
Can ağlayır mende menden içeri,
Men yazmadım, qelem yazdı şeiri,
Meni yazır men doğulandan beri,
Men anama şeir yaza bilmirem.
Şeir yazan çoxdu, amma o birdi,
Onun kimi şair yoxdur ne sirrdi,
Anam özü Tanrı yazan şeirdi,
Men anama şeir yaza bilmirem.
Ondan bana şiir kaldı, söz kaldı
Ben anneme şiir yazamıyorum.
İlhamımdan elde iki söz kaldı
Ben anneme şiir yazamıyorum.
Alnındaki satır satır yazıyım,
Yüreğinin bin şiirlik sözüyüm,
Ne çare ki şiir yazan kızıyım
Ben anneme şiir yazamıyorum.
Can ağlıyor bende benden içeri,
Ben yazmadım, kalem yazdı şiiri
Beni yazar ben doğduğumdan beri
Ben anneme şiir yazamıyorum.
Şiir yazan çoktu ama o birdi,
Onun gibi şair yoktu, ne sırdı,
Özü yaradandan inmiş şiirdi,
Ben anneme şiir yazamıyorum.
Uyarlayan: Osman Tuğlu
Xalide EfendiyevaKayıt Tarihi : 11.10.2010 23:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hani... "Yazamıyorum deyip yazın siz" diyesim geldi...
Rahmet dilerim değerli validenize..
Şiiri ve sizi kutlarım...
Bir tevazunun 'tenakus hali' şiirde apaçık... Niye şiir yazılsın ki Anaya, o zaten 'ŞİİRİN ÖZÜ, KENDİSİ' diyor Şaire... Belki tam anlatamama, belkide duyguları tam yansıtamama endişesi... Ama içteki sevgi, sanki 'içe sığamıyor...' Besbelli...
'Alnındaki satır satır yazıyım,
Yüreğinin bin şiirlik sözüyüm,
Ne çare ki şiir yazan kızıyım
Ben anneme şiir yazamıyorum.
Can ağlıyor bende benden içeri,
Ben yazmadım, kalem yazdı şiiri
Beni yazar ben doğduğumdan beri
Ben anneme şiir yazamıyorum. '
İki dizeyi okuyan, zaten çözüyor ana sevgisini.. Derinliği...
Doğrusu her zaman 'şiir okuduğumu' hissederim her gelişimde buraya... Şiir ile Halide Hanım sanki 'ikizler...'
İşte yine aynı duygularla Halide Hanım'ı bir kez daha kutluyor, şiire değerini vererek alıp çıkıyorum sayfasından... Saygılar, sevgiler bırakarak...
Ah… Ah bu Azeri Türkçesi… İnanılmaz bir sevgi halesi içimde; ırmak ırmak... Özümün bendini yıkarak gönül telime dokunan sevecenlik, lirik duygularla dolu bir derya…
Bir yanda başlığın şiirsel tınısı diğer yanda, o başlığın içerdiği tevazu dolu, masumane, derinlikli ifade, o ifadeyi yeterince dillendirememe korkusu, sözcüklerin kifayetsizliği...
Ana!..
Bu iki hecelik sözcüğün kendisi başlı başına bir şiir, türlü renklerde tanımların yüklendiği bir sözcük deryası… Bu, şüphesiz, Yaratan’ ın özellikli kıldığı “İNSAN” kavramı içinde, kadına dolayısıyla “ANA” ya mahsus çok naif, çok özel bir durumdur.
Ana sevgisi ve şefkatiyle yetişen bir çocuğun, içinde anneye karşı biriken duygu ve düşüncelerini hangi sözcük, hangi tanım yeterince ifade edebilir… Hangi resim, hangi tablo o rengârenk desenleri çizebilir, yansıtabilir çağlayan öze akan ırmakları?
Şair, anneye olan derin, kutsî duygular karşısında, O’nu tanımlayacak, O’na olan duygularını tasvir edebilecek sözcük bulmakta zorlanıyor. Oysa kendi içinde çıkmazlık olarak duyumsadığı bu noktada bile ana’ ya mısra mısra duygu taneleri dizdiğini bilmiyor! Özünde öyle derin bir aşk, sevgi ve vefayla dolu anneye, şair… Hele ki imgeler…
“Alnındakı setir-setir yazıyam,
Üreyinde min şeirlik sözüyem,”
Bunun gibi onca imge… Hemen hemen her dörtlükte zengin imge ve tanımlarla tasvir edilmiş anne.
Annenin alnındaki her satır elbette O’ nun hayattan aldığı ve yine hayata sunduğu yaşanmışlık çizgileri, kırışıklıklardır. O’ nun yüreğinde nice bin şiir sözüdür evlat.
Kutlarım sevecen yüreği… Sevgi, umut ve başarılarla dolu yaşamlar diliyorum bu güçlü, değerli kaleme.
Refika Doğan
“Gerçek Dostlar Birliği “
TÜM YORUMLAR (34)