Mem u Zîn Şiiri - Oktay Güvener

Mem, Cizre’nin tozlu sokaklarında gördü
Onu yakıp kavuracak iki kara gözü,
Bir çift alev, bir çift umut,
Fakat elleri yalnız, elleri bomboş.

Aklı Zîn’de, gönlü yaralı,
Dağlarda yalnızca rüzgârla ağladı,
Sessizce, her nefeste bir adım daha yaklaştı
Yanan hasretin derin kuyularına.

Aşk, göğsünde bir bıçak gibi,
Her saniye daha derine saplandı.
Ve Mem, kalbini yavaşça bıraktı,
O sessiz sızının ellerine.

Zîn, Cizre’nin bahar kokan çiçeği,
Fakat bu gül dikenlerle çevrili,
Bir bakış, bir nefes kadar yakın,
Ama bir ömür kadar uzak.

Mem, zindan karanlığında buldu aşkını,
Son nefesini Zîn’in adıyla verdi
Ve ancak Xanî’nin kelimelerinde
Ölümsüzleşti bu büyük sevda.