Melek Kılıç Şiirleri - Şair Melek Kılıç

Artık anlıyorum.
Artık bir yüz çizmiyorum yalnızlığın kibrine
Ya da kelimelerle boğulmuş bir anlamın peşine de düşmüyorum.
Kim kime benziyor oyunundan sıkıldı gözlerim artık görmüyor.
Tanıdık bir sesin içinden de kendimi aramayı bıraktım,

bir yer var
bir yerler var
anlatılan
var mıydı yoksa var edilecek yerler miydi

...

bir aynanın parçalanışında gördüm
çok olmanın yüzünü
ve ne kadar küçüldüğünü.

ey benim az gelişmişliğim
prematüre ahlakım
beslenme kablosuna bağlı vicdanım
ey benim azgelişmişliğim
vasıfsız süs eşyaları biriktirmekten

Her gelişi başka biriydi
Ya hepsiydi
Ya da hiçbiri
Umursamaz görüntüsü altında hangisi gizliydi
Bilinmezdi

İnsanı sevmekten vazgeçemedi
üç kapı açtı kendine
evinin kapısı
yüreğinin kapısı
aklının kapısı

kendi duvarlarında pencere açmış biri
ışığı kendinden
her kelimesi hala yolcu
bin hayat çıkabilecek kadar yüklü
filtrelenmiş

Oturdum bir adamın yanına
Boş bir bankın zenginliğinden yoksun,
Üstü başı yırtık, kokusu pis,
Yüzü üstünden de yama
İçimden dedim:

yer açarım
bir söze
bir gülüşe
bir bakışa
ama
her biri başka bir odada

Yirmi beş başım var
Tek bir gövdede
Ve her bir başın
İki gözü
Ve her birinin gördüğü başka