Melek Kılıç Şiirleri - Şair Melek Kılıç

Garip sesler çıkıyor hayattan
Kimi benciliğini süslüyor
Kimi yaralarını gizliyor
Kimi gülerken umursamaz
Kimi ağlarken vurdumduymaz
Kimi bildiklerini gizliyor

bazen gece yarısında dönerim gündüze
bazen gündüzün tam orta yerinde
geceye yakalanmış birine
dönüşürüm
bazen yıldıza
bazen bir el fenerine

tek başına oturan adamın sayıklamalarına acıyarak bakarken
gözlerindeki yalnızlıklarını sildikleri için
kendilerini şanslı hissediyorlardı
güne ne bir iz
ne de bir gülüş bırakmadan
sudan havadan konuşuyorlardı

bazen gece yarısında dönerim gündüze
bazen gündüzün tam orta yerinde
geceye yakalanmış birine
dönüşürüm
bazen yıldıza
bazen bir el fenerine

Güzel yaşamıyorlardı,
Güzel çizdikleri bir resmin içinde acı çekiyorlardı.

hadi oradan
düşüncede açarsın yaraları
acısını yaşayandan çıkarırsın

hadi oradan
hancılarla gülüp eğlenirken

‘‘hakkın olanı vermiyorum
hakkın olmayanı vaat ediyorum’’
diye fısıldadı şeytan insanın bilincine.

İnsanı ayakta tutan şey
Bazen iyi, bazen kötü
Bazen açıklayamadığın
Sevgi gibi, inanç gibi
Onsuz olamayacağının bir sürü değişen yüzleri gibi,

Hep yalnız öleceğinden korkardı
Bu yüzden yaşarken hep kalabalıkta gezerdi.
Yine de yalnız öldü
Çoğu duymadı ölümünü
Duyanlar da pay etti kendi aralarında yokluğunu
Fazla bir yük düşmedi hiçbirine.

Her insanın ülkesi ölüydü
Kendi kaçak yüzünde gizlediği
Birkaç sahte çiçekle donattığı
Baş edemediği başka bir ölüde gizliydi sınırları