Mekanınız Cennet Olsun Şiiri - Kasım Kob ...

Zeytinlik yokuşunun,
Kıyısında ikamet ettim.
Misafir oldum o haneye,
Zorlu rahatsızlık dönemleri atlattım.
Lakin hayattayım,
Gösterişsiz bir yuvaydı, fakat sevimliydi.
*
Ben, şahsi aracıma,
Her sabah, biner koyulurdum yola.
Fakat taşıtımı bıraktığım alandaki,
Diğer otomobil,
Asla kımıldamazdı, durduğu noktadan.
*
Mevsimler devrilir, bir hareket görülmez,
Bu durum, dert oldu içime.
Bir gün, sorarım diye geçirdim,
Vakit akıp giderken,
Bir öğle vakti, kapının önüne.
*
Römorklardan, buğday çuvalları,
Döküldü yerlere.
Kabuğunu ayıklıyorlar danelerin,
Tarlaya, tohum saçılırmış meğer.
Tüccarlar yok pahasına,
Yaptırırlarmış gariplere.
*
Bu uğraşlar, sonlandıktan sonra bir akşam,
Haydi, kahve içelim buyurdu,
Zehra teyze.
Mehmet dayı da, orada elbet,
Oturduk, sohbet ettik,
Mülk sahibimizle.
*
Sıra o araca geldi,
Yahu Mehmet dayı dedim,
Kapıda, bir taşıt yatıyor,
Hiçbir yere gitmiyor,
Kime ait bu vasıta? Dedim.
*
Bizimdir dedi ihtiyar,
Yılda iki kere çalıştırırız,
Bir köye göçerken,
Bir de köyden dönerken.
Ben bu derin,
Yokluk uçurumunu kavradım.
*
Demek, kapının önünde vasıtan olacak da,
Senede iki defa süreceksin.
Bir ders daha verdi,
Bana o koca çınar.
Sarp yamaçlarda mı ne,
Bir güzergah açıyorlarmış bayırda.
*
İş makineleri çalışırken,
Avucunda tüfeğiyle,
Uzanmış bir yiğit bulmuşlar, toprağın bağrında.
Ayıramamışlar silahı parmaklarından.
Vilayete haber salmışlar,
Paşa gelip, nöbet bitti evladım deyince.
*
Gevşemiş parmakları yiğidin,
Bir anıt dikelim diyenlere,
Hak mükafatını, vermiş demişler,
Mezar taşı bile yok şimdi,
Yazık ki unutulur gider,
Ey vatan uğruna, serden geçenler,
Mekanınız cennet olsun.