Mehmet Kalay Şiirleri - Şair Mehmet Kalay

Sen gelince,
Geceler boyu,
Sana ağlamıştım.

İnanmıştım...!
Aşkına,

Gölgenim artık...!
Karanlıkta,
Tünelde,
Işık demetinde,
Işığınla yürüyorum.

Elimi arı kovanına soktum,
Acımadı.

Uyuşmuş bedenim sustu,
Vızıltılarını dinledi.

Sevgine hasret,
Aşkına tutsağım...!
Seneler senesi...!

Pişman olmadım,
Sorumlu olmadın,

Gerçek...?
Düş...?
Rüya...?

Gidip geliyorum kararsızca.

Durduran,
Zamana kilit vuran.
Sevgiye mahkumiyet biçen,
Acımasızlığa yenik düşüren.
Sensin...!

Ben her akşam Rıhtım meydanında,
Martı gibi süzülür, sessizce konarım camına.

Seyrederim seni,
Bazen acık camdan, bazen kapalı perdeler arasından.

Seni yaşıyorum,
Susmuyor içim.

Dizi dizi,
Katar katar olmuş anılar içinde,
Biri can veriyor geçmişe.

Hiç şakımazlar...!
Mavi kadifeden kanatlarıyla uçarlar.

Bedenden, bedene,
Kalpten, kalbe.

Öğleden sonra verdim kendime izin,
Binip dolmuşa gittim Bostancıya.
Attım Burgaza kendimi,
Yani’nin Rum meyhanesine...!

Tattım Yani’nin o güzel balıklarını ve ege usulü mezelerini.