Son yazımı reçete kâğıdına yazıyorum. Tabii ki, ignelerimi vurdurup ilaçlarımı içtikten sonra doktorun “Artık sapasağlamsın” sözünden cesaret olarak onu elime aldım. İstemedim her gözüme takıldığında hasta olduğumu anımsayayım. Üstelik bir tarafi beyazdı reçete kâğıdının. İstemedim kâğıdın kaderine yalnız reçete kâğıdı olmak düşsün.
Temiz ve beyaz olanı kesinlikle çöp tenekesine atmak doğru degil!
Kâğıt binbir zahmetle yapılmakla beraber, onu üretmek için ormanın nice güzelini kesiyorlar.
Yazdım, içimdeki duygularımı toprağa dikip büyütmek için.
Ağaç geriye kalan hayatını bende yaşasın diye...
...Her biten arzuda insan yaşıyor.
(Ögrenci Âkille kısa bir telefon konuşmamızdan sonra yazdığım notlardan)
“İnanmıyorum, o kadar güzel eserlerin yazarı şimdi benimle telefonda konuşuyor.” Kelimeleri kısa aralarla, ufak taneciklere dönüştürüp de bana ulaştırıyordu. Şimdi, bu telefondaki sesin söylediklerinin değeri, benim için yüz eleştirmenin söylediklerinden daha büyüktü.
Bir ögrenciye yazdıklarım aracılığıyla bağlanmanın verdiği mutluluk, elbisenin üzerine asılmış madalyaya benziyor.Elbisenin üzerindeki madalya elbise yıkandıgında açılır. Bu zaman onun düşüp kaybolma olasılığı da var. Böyle olmasa bile o madalya odanın bir tarafına atılıyor. Üzerini toz basıyor. Ama, bu madalya göğsün altında olduğu zaman, yürek diye tabir ettigimiz motor onu tüm vücuda pompalıyor.
Yüregimin süzgecinden geçenler olumsuzluk şarkılarıdır. İnsanlığın adresinde kitap gibi korunan, kendini değerlendirmeyi bilen yazar, insanların eserini okuyacağına inanmalı ve kendini kollamalıdır.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!