Bir köy çocuğu Halil İbo…
Bir Anadolu çocuğu.
Her hangi bir dağın dibinde,
Birbirine benzer köylerin birinde,
Üzeri topraklı, iki odalı kerpiç bir evde,
Dünyaya ağlayarak ‘merhaba’ dedi.
Dün çok çalıştım bu günü kurtarmaya…
Bu gün de çalışıyorum, yarınım için…
Çocuklar soruyor: ”Gün kurtaran mısın? ”
Evet, öğretmenim; geleceği kurtarmak için…
22515- MANİSA
Ne diyem ki başıma konan sevdaya?
İnsanı diyar diyar gezdiren gözlerin.
Leylisinde gecenin, yaz bahar ayında,
Gençliğimi yüreğine atan gözlerin.
Ülkemde mekânsız kaldım, hasretindeyim,
Ben de bir zamanlar çocuktum,
Sokaklarda oynadım, acıktım…
Annemi üzdüm, kardeşimi kırdım…
Çocukluğumun hatıralarını şimdi
Unutursam hatırlat olur mu?
Geleceğe yön veriyoruz çocuklarda.
Güzel bir gelecek var, bakın ufuklarda.
Uzaklara bakmaktan gözlerim karardı.
Uzaklara bakmadım ki, arif olan anlar…
Hasta oldum, ateşlendim, yattım yatakta.
Bağlıyım sana gönülden, yürekten…
Alırım cesaretimi senin renginden…
Yere düşürmem, ihaneti sevmem…
Ram etmem, boyun eğmem şerefimden…
Allah’ım ayırmasın beni gölgenden…,
Bomboştu bu gönül seni gördüğünde,
Gireyim dedin de; girme mi dedik?
Bana iki kelime söylemiştin…
Seni seviyorum dedin de, sevme mi dedik?
Beraber çıktık yola, beraber yürüdük,
Çok seviyordum, ama şimdi...?
Söyleyecek söz bulamıyorum…
Bu güne kadar yaşadıklarımda…
Süslü yalanları görüyorum…
Her şey gönlüne göre olunca…
Kırk yıl hatırı olurmuş,
Herkesin kahvesi kendine.
Hatırlısı ya da demlisi,
Herkesin çayı kendine.
Hiçbir yerde mekan bulmaz,
Senin canına can olurum diyordun,
İstemem canın sende kalsın olur mu?
Görmeyen gözlerine, gözün olurum diyordun,
İstemem gözlerin sende kalsın olur mu?
Bir söz söyle bana canımı alsın,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!