Kutsal Sevgili Şiiri - Kasım Kobakçı

Kara bulutlarla kaplı gökyüzü,
Ne yağmur var, ne güneş, ne de havada rüzgar,
Denizdeki dalgalar donup taşa dönüşmüş sanki,
Antik çağlardan kalma buz katmanlarını andıran moloz yığınları,
Akıcılığını tamamen kaybetmiş su.

Aniden yaşlanmış gibi bir adam,
Yaslamış sırtını yarı kuru bir ağaca,
Kaybolmuş gözleri kendi yüreğinin denizlerinde.

Kapalı gözleri, sanki dış dünyanın gelgitlerinden uzakta,
Asılı duruyor bir yıldızın üzerinde,
Gözleri hareketsiz, gözleri kendi iç dünyasındaki aşkın izleri üzerinde,
Geziniyor acı ve üzüntüyle örülmüş gibi.

Aniden yaşlanmış gibi bir adam,
Düşünür gelip geçen günleri,
Ağrıdan sürünüyor ayakları,
Önümüzdeki yılların gerilimi içinde,
Gidip geliyor işlevsiz beyni,
Mesafe ve ulaşılmazlık duvarıyla örülmüş,
Bir aşk ülkesinin çemberinde.

Belki de kanayan, derin bir bela kuyusudur içi,
Belki de bu mahvolmuş adam,
Kendi kısa ömrünün hesaplanamaz hesaplarıyla,
Yoruyordur beynini.

Ne yazık ki o kadar sıkışıp kalmıştır ki,
Sadece mezara giden yoldan geçen,
Acı dolu trenler gibi,
Gözünün önünden geçip gidiyor,
Hayatının her saniyesi.

Belki de bir rüyadadır yüreği,
Hareketsiz bir serüvenin içinde yüzmekte,
Kim bilir, belki de göç etmiştir umutları,
Ulaşılması imkansız bir dünyaya.

Kara bulutlarla kaplı gökyüzü,
Kavganın sıcağındaki adam,
Ölüme iki adım uzaklıkta,
Yarı kuru bir ağaca dayamış sırtını,
Sanki onun donuk ve canlı bedeni,
Uzak ve kutsal bir sevgilinin kucağında.