Kutsal Analık Şiiri - Halil Kumcu

Minik bir kuş gibi çırpınır,
Yavrusunu ağzıyla beslerken.
Batmakta olan güneşin son ışıklarıyla
Bedenimi elleriyle sarıp sarmalar ben doğarken.

Mağrur gözbebeklerinde,
Derin bir ah var;
Bir bir çizilmiş aklıma
Göğsünde yattığım o zamanlar.

Ah, bu kutsal analık, ah!
Kimse sen gibi sarılmadı bana.
O ana şefkatin,
Kanayan yarama merhem oldu, hep buyururcasına.

Dünyanın bütün acılarını çektin,
Analık gibi kutsal bir dava uğruna;
Bir solukluk,
Kuru bir gövdesin artık müstesna.

Bütün benliğinde vardı,
Analık içgüdüsü;
Aşk ile sevda ile üstümde
Yedi yerden yamalı başının örtüsü.

Bir şeyler çarpar,
Kırık hayatından;
Sevginin en saf hali,
Yaşamın ekmeği ve suyunu haykıran.

Gövdenden çıktıktan sonra,
Uyudu, bebek ninnilerle uyudu.
Analık hakkın ödenmez,
İlahi bir varlık, onun mevcudu.

Bir damla sütün,
Yan yana yer yatağına ekli iki minder;
Mızmızlanarak uyuduğum dizlerin,
Acılar denizinde her şeye değer.

Analık, ey kutsal analık!
Bir yetim daha düştü yollara, mevzu bahane.
Kan bağının gözyaşları,
Gözümden boşalmadan çöktü yüreğine.

Anam, sen bambaşka bir diyarsın;
Nereye baksam seni buluyorum.
Beni kucağına bas;
Sobanın önünde kıvrılıp yattığım günleri çok özlüyorum.

12 Mayıs 2024 / Pazar / Ankara Antalya yol güzergâhı