Kurşun Gibi Ağır Bir Sensizlik

Gitmesini bilmeli insan;
Son sözlerini söyleyerek.
Keşke iki kere iki dört etseydi,
Kalbimi boğazıma düğümlediğin net ve gerçek.

Hayatın önüne kattığı zavallı kalbim,
Noksanlığımla son otobüsü de kaçırdı.
Evsiz barksız kaldım başkentin sokaklarında;
Ölümün toprakla bir bütün olduğu zamanlardı.

Yarını beklemeye bile takatim yok;
Doğarken ölüm bu olsa gerek.
Paranın hüküm sürdüğü günlerdeyiz;
Cama yazılmış kelimeler hiç gerçekleşmeyecek.

Dileğim odur ki kendine iyi davran;
Bu dünyadan ayrılışıma üzülmem.
Her seferinde yanlış hisseder mi insan?
Eğri bir virgül kadar bile minnet etmem.

Gözlerimle taşladığım kör kuyuya,
İçimden bir avuç ağıt döküldü.
E bebeğim eeee bebeğim eee,
Neye bulaştım ben böyle, bu nasıl döngü?

Besmele çek insanın hamuru bu;
Söyle, nasıl bilirdin beni?
Namazım kılınır bir gün,
Yine içimde isyan görünür aleni.

Kalk gidelim, dönelim artık;
Kahvede oturup çay içeriz belki.
Üstümde kurşun gibi ağır bir sensizlik,
Nasılım diye de hiç sorma, zoraki.