Kürşat Hardal Şiirleri - Şair Kürşat Hardal

Sene altı yüz otuz iki,
Ağır bir hüzün var.
Bu hüznün ortasında,
Veda sözleri var.

Buyurdu peygamber:

Çoğul doğuruyor tüm acılar,
Biri binini davet ediyor yaşama.
İnsaf, merhamet silinmiş dilden,
Artıyor doğumlarla sancılar.

Kalkın ahali !

Anne gözlerim bağlı,
Çırılçıplak betondayım.
Suçumu arıyorlar,
İşkence odasındayım.
Bir yudum suya hasret,
Adalet ile savaştayım.

Ah vah demekle geçmiyor zaman.
Af demeyi öğrense insan,
Merhamet gösterecek yaradan.

Ağlama çocuk,
Allah’a inan.
Cennet,
Dünyadan güzel olacak.

Doğacak yeniden,

İnan bana,
Belki de en olmayacak durumdayım.
Ömrümün bana sunduğu,
En derin yokuştayım.
Miladım da kalmadı, takatim de,
Ve senin bana bıraktığın, asaletim de.

Çok birşey bilmiyorum ,
Ya sinirliydi,
Ya da çok sessiz.
Anlardım sevdiğini,
Baş okşamadan,
Yüreğe dokunmadan.

Bu dünyada,
Bu yaşamda,
Bu zihniyette,
Bana bir şey kalmasın.

Bütün mal mülk,

Bana bir şeyler oluyor.
Siliniyor gökyüzü gözlerimden,
Kuruyor nehirler ellerimden.
Zehir akıyor damarlarımda,
Karanlık daima aklımda.
Korkuyla kalkıyorum rüyalarımdan,

Ne bekliyordun ki sen?
Aradığın,
Adandığın,
Andığın,
Hepsi bu işte.