Kum Kadar Şiiri - Sami Demirkol

Çiğ düştü kör kuyudaki umutlarıma.
En lacivert imtihanlar hep bende saklı.
Boran geldi gözümdeki bulutlarıma.
Dönmez diyen köşedeki falcı çok haklı.

Öyle bir ateşki, yakar sönen ateşi.
Bu derdin ne bir misli var, ne de bir eşi.
Bak, rüyamda bile söndü ümit güneşi.
Gitti fikrim, aldı benden kalan o aklı.

Matemin eteğine koydum yüreğimi.
Her şeyimi duyana sundum dileğimi.
Sarıp durdum içten kırılan bileğimi.
Gözyaşlarım yıllarca hep içime aktı.

Kimin umurunda kül olsam yana yana?
Kim çeker bunca derdi, kim nasıl dayana?
Peşimden koşuyor acı, hüzün yan yana.
Çekildi deniz; kum kadar keder bıraktı.

Duyurmadım ki, içimden çektim içimi.
Bende konakladı dertlerin her biçimi.
Yandım çölde; yoktu bir damla su içimi.
Alevler arşa çıktı; gelen, giden baktı.

-Samimi