Küle gül. Şiiri - Cem Erdemir

Uyku, uyku ve uykular...
Akşam vakti soğudu diyor hava
Oysa benim için öyle değil
Çünkü...
Arka masada görüyorum
Geçerken yanımdan görüyorum
Giderken, gelirken görüyorum onları
Ah kalbim...
Ne sevimli
Hayat ne kadardır ?
Bu kadar...
Yağmur çiseledi
Öyküler dinlendi
Danslar edilmedi ama
Neden bu kadar üzgünsün ?
Koridorun halıları süslüpüslü
Sahile gidip gelmiş ama sahil yok
Ve bir şey daha
Sakinliğe varınca inanamıyor
Ne demekti hatırlamıyorum
Ve birşey daha
Söylemediğim ama bilinen
Aslında şöyle...
Yakıldı...
Hakikat bol limonlu sodada da olabilir...
Tabi
Bu kim ?
Yankılanıyor mu ?
Çıkışlar sağ taraftan
Ama sağ taraf nerede ?
Kendin mi sandın kendini ?
Bu utanç
Sustukça büyür
O senin yüzüne tüküremedi
Sen aynaya tükür
Önce sil tabi...
Ve küle gül...
Çünkü gül işte...