Kalemin Sessizliği Şiiri - Seyrani Göl

Bir gün anladım:
Sözler yetmiyor...
Ne bağırsan ne konuşsan
kendi gürültüsünden
duymak istemeyen bir dünya
sağırdır sana.

Ben sustum.
Ama kalem…
O hâlâ parmak uçlarımda kanıyor.
Her harf, içimde saklı kalmış
bir acının izi gibi
yavaş yavaş dökülüyor kâğıda.

Yazmak,
kendi yüreğime mektup bırakmak gibi artık.
Kimse okumasa da olur.
Ben okuyorum kendimi,
yıllar sonra bile…
titrer gibi her cümlede.

Kelimeler,
artık bir çığlık değil.
Sönmüş bir yangının
isli kokusu gibi sinmiş
sayfalara.

Biliyor musun,
en çok kendimi anlatırken
yok oldum insanlarda.
Anlattıkça eksildim
şimdi susmakla tamamlanıyorum.

Bazıları
sadece yankını sever,
seni değil.
Sesine değil,
sessizliğine talip biri yoksa
yanında kimse yoktur aslında.

Ben çoktan
çekildim kalabalıktan.
Gölgem bile
benden uzaklaştı bir gün.

Şimdi sadece kalem kaldı yanımda,
kan gibi ağır,
dua gibi sessiz.

Yaz diyorum ona
çünkü dilim,
sustuğumda daha çok şey anlatıyor
bir mısrada,
bir iç çekişte.
S.GÖL