Köylü Kızı Şiiri - Sami Gökay

Köylü Kızı

İnsan ne de olsa geçmişi özler,
Yetersiz kalır bazen sözler.
Zaman zaman dolar da gözler;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.

Ne zaman aklına gelse geçmişin,
İstesen de bugünü seçmişsin.
Aklına düşünce koyunlar, keçilerin;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.

Yaz gelince çıkarsın yaylaya,
Doyulmaz ki kaynattığın çaya.
Bazen katırla, bazen de yaya;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.

Güzün kurudu toprak, sarardı otlar,
Sensiz kaldı yayladaki yurtlar.
Birer birer düştü ağaçtaki yapraklar;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.

Sözlerim seni sakın kırmasın,
Özlemin kalbini artık yormasın.
Bu sene de kimse arayıp sormasın;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.

Köye varınca iki inek alalım,
Sütünden taze teleme çalalım.
Arada bir çarşıya da çıkalım;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.

Her eve lazım bir mehri,
Geçebilir miyiz acaba bu nehri?
Bırakalım artık kalabalık şehri;
Sen köyünü özlemişim, köylü kızı.

Olmazsa bizim köye gidelim,
Beraber yaylaya çıkalım.
Dünyaya bir de oradan bakalım;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.

Bu şiirim sana olsun hediye,
Bir inek alalım, bir de düve.
Olmazsa beraber gidelim köye;
Sen köyünü özlemişsin, köylü kızı.