Kör Gezegen Şiiri - Ozan Çağlar

Yüzünü çevirdiğin her yerde,
bir yıldız sana bakar.
Seni güneşi seçmişlerdir;
Kendi sıcaklarına aldırış etmeden,
senin sıcağınla ısınmak isterler.
Oysa ki sen bir gezegensin.
Yıldızların ışığı aydınlatır seni,
yıldızların sıcağı ısıtır;
farkındasındır...
Yıldızın enerjisini reddettiğin an,
biteceksindir.
Buna rağmen;
umarsızca bütün yıldızlardan yüz çevirirsin,
kendi yıldızını bulmak adına.
Ve bir yıldız göz kırpmaktadır sana.
Kraliçe yıldız dersin adına
ve kraliçen seçersin.
Gözünün yan perdeleri kapanır,
baktığın sonsuz boşlukta
sadece Kraliçen göz kırpar sana.
Ya da sen öyle sanırsın.
Umutlarını ağ yapıp attığın anda kraliçene,
boşlukta savrulur durur ağların.
Yeniden örmeye takatin kalmaz,
başın zonklamaya başlar,
gözlerin kararır...
Boşlukta süzülürken gelirsin kendine.
Kör noktaya doğru düşerken son hızla,
Kraliçe Yıldızın, gözlerini kapatmıştır
kırpmalarını görmeyesin diye...
O bir yıldız sonsuzlukta yükselen,
sen bir gezegensin aydınlığı bozan.
Bu asırlardır böyle olmuştur,
olmaya da devam edecektir.
Yıldız ışığının,
Gezegen karanlığının
farkında olmadan...
Ve aslında her Kraliçe yıldız,
bir kör gezegenin ışığıdır;
bilmese de...