Kömür Gözlüm Şiiri - Halil Kumcu

Dizime kapanmaz yaralar açtın,
Belim dertten doğrulmaz, kömür gözlüm.
Sana hasret, sana vurgun bıraktın,
İki yalnız damlayla, kömür gözlüm.

Bu ayrılık bağrımda ateş oldu;
Özleyince kirpiği yakar oldu.
Gözümden gözüne aktı sel oldu;
Damla damla süzüldü kara gözlüm.

Gülünden diken saçan sen ne ettin?
Dönüşü olmayan yere mi gittin?
Vazgeç deli gönül, vazgeç deyişin;
Aşkı taşır içime kara gözlüm.

Bir kibritin alevinde yüreğim,
Aynayla konuşmakmış akıbetim.
Gel gayrı, gör uğruna ne haldeyim,
Bir pervane misali kömür gözlüm.

Yalnızlığa büründüm, demir attım;
Aşkımın diline ağıtla yazdım.
Yana yakıla yıllarca ağladım,
Bir de nefessiz kaldım kara gözlüm.

Üstümüzden kara bulutlar geçti,
Karlı dağları bir bir deşti geçti.
Sözlerin kurşun gibi delip geçti;
Sarıldım efkârına kömür gözlüm.

Dünüme çaresizlikle çarptığın,
Al şu ömrümü, al ki yaşamasın.
Beni dertten derde yere vuransın;
Sen ecelim gibisin kömür gözlüm.

Kimse sevemez seni benim kadar,
Senden öte başka bir hayat mezar.
Soluğuma hançeri saplayan yâr,
Parmak izin üstümde kömür gözlüm.

Ah kalbim, ah bu kıldan ince bir yol,
Sana çıkıyor yürüdüğüm her yol.
Sevdamızdan uzun değil hiçbir yol;
Vuslat mahşere kaldı kömür gözlüm.

Elim değse de eline, kül olsam,
Bir sağ, bir de sol gözünde kaybolsam,
Sonsuza kadar orda unutulsam,
Kaşının karasında kömür gözlüm.

2 Nisan 2024 / Salı / Ankara