Köksal Akar Şiirleri - Şair Köksal Akar

Gün doğar diyemem geceden öte,
Güneşten umudu kestiği zaman.
Yol nasıl varır ki yüceden öte,
Ayrılık rüzgarı estiği zaman.

Dünya bir han imiş eyle ki nazar,

Müptelay-ı hicrânım, garip gönlüme ne gam;
Beni Mecnûn eyleyen neşedir bahane gam..

Cümle zevki öte ettim,
Sana geldim kabul buyur.
Yoklukta bir sırra yettim,
Sana geldim kabul buyur.

Dört mevsimde, yılda, ayda

(I)

Son durağın yolcusu son haberin faili,
Son gecenin sabahı, son gündüzün gecesi;
Aklın fayda bildiği çaresizlik fiili
Nefsin hayâdan yoksun çözülmez bilmecesi.

Şair ağlamaz gülüm, etseler lime lime.
Yeter ki gülümsesin ona bir tek kelime.

Ne bağ isterim ne bağban,
Yârenlere götür beni.
O mübârek selamlardan,
Verenlere götür beni.

Geceye katıp gündüzün,

Aşk, hüzün yıllarının ömrümden akışıdır,
Bir kadının ruhuma hicranlı bakışıdır.
Uslanmaz gönüllerin dilsiz haykırışıdır.
Ve anlamak her şeyi doğmaktır yeni baştan.

Tutuver ellerinle istersen ömür boyu.

Demek maziden kalan o son izi de sildin
Vuslat kalkanımızı hasret okuyla deldin
Biliyorum, eskiden sen hiç böyle değildin
Belki de böyle idin; ben bilmiyordum ya da
Elveda gelinciğim nazlı gülüm elveda.

Ürpertir içimi duyduğum sesler.
Ağla gitsin diyor bende tüm hisler.
Nasılsa sayılı bütün nefesler.

Kararmış gökleri sevda dağının.
Gülleri solmuşça durur bağının.

Gün olur kapımı çalar ansızın,
İçini içime döker hasretin.
Bağrımı derinden yaralar sızın,
Boynumu bir yana büker hasretin.

Kal demek kolay ya, giderken elbet.