Köksal Akar Şiirleri - Şair Köksal Akar

Bahtından hicretini sürgün bilse de mezar
Mecnun bilinen adı dil söyler /tarih yazar.

Bu şehr-i İstanbul ki cefâları zevk eyler,
İstanbul varken gönül başka Leyla'yı neyler.

Topraktan geldik; toprağı,
Sarıyoruz yavaş yavaş
Ömür denen küçük dağı,
Yarıyoruz yavaş yavaş.

Kâh gülerek her siteme,

Aşk yalnızlık demekmiş, hayal acı ve hüzün;
Umuttur tutunacak en son dalı öksüzün.
Sen bir ömrün sırtına yüklemişsin kederi,
Ben yaralı bahtımı sevdayla avuturum.
Sen münzevi yalnızlık sanıyorsun kaderi,
Ben gönlümün bağında gülleri kuruturum.

Od'suz yanar güneşin her zerresi, su verme;
Dümensizdir rüzgârın pervanesi, su verme!

Hak için yanan gönül, yanar mı sanıyorsun?
Olmuşuz Hak Yolu' nun divanesi, su verme!

Ne yar kucağı sıcak ne mutluluk var onsuz
Bir ömüre bedelmiş annemin bir busesi
Bu kaçıncı gecem ah deli geçen uykusuz
Bazen diyorum ne var sevebilsem herkesi

Öksüz ruhum kendini yalnızlığında vurur

Hesapsız günlerin düşüp yasına,
Bir ömür adayıp hatırasına
Hasreti doldurup sevda tasına,
İçmek de murattır inan küçüğüm.

Estikçe başında sevdanın yeli,

Mecnun edip diyar diyar gezdiren
Yollarına yandığımı ne bilsin.
Muhabbete şeker, şerbet ezdiren,
Dillerine yandığımı ne bilsin.

Beni koyup yadellere koşarken,

Sevdan bir diken gibi yüreğime batıyor
Aşk renginde ruhumun, taşıyor izlerini
Nice yıllar avare gönlümü taşıdım da
Şimdi hayal köşkümde bir vefasız yatıyor
Ve üstüme dikiyor bir yılan gözlerini
Uçurdum ak kanatlı kuşlarımı semaya

Özünde bir insan insan olunca,
Baktığı her varlık insan gibidir.
Meyli de amele özlem duyunca,
Aldığı her nefes bir can gibidir.

Doğrusu tükenmez insan olanın.