Kıyısından Köşesinden Şiiri - Soner Akyol

şöyle kıyısından köşesinden sevdim seni,
yavaş yavaş,
hiç hissettirmedim belki,
azar azar tükettim güzelliklerini,
ama hiç yarısında bırakmadım seni,
ne seni ne seni sevmeyi.

şöyle kıyısından köşesinden izledim hep seni,
hep arkandan takip ettim,
yanında ki herkesi ben sandım,
hiç dönmenizi istemedim arkanızı,
dönerseniz eğer, en büyük hayalimin altında kalırım diye korktum,
onca insan gelip geçti yanı başından,
hepsini gördüm, hepsi ezberimde,
seni seviyorumdan başka kelime bilmeyen ahmâklarda biliyordur umarım bu yazdığım risâleyide,
kitapları ve şiirleride,
dünyevi sandıkları duyguyu ebediyete taşıdığımda anlarlar ancak,
öylesine olmadığını,
öylesine yazıpta buruşturduğum birer kağıt parçası olmadığını.

şöyle kıyısından köşesinden taşırdım sayfalardan seni,
bir ilim daha yarattım senin sayende,
mahbub olmak zor olur senin için diye yazdım bu eserleri,
nasıl lâyık olunur sevgime öğrenirsin diye,
okursan bir gün eğer,
bir kez daha yenik düşmeyeyim diye handene.

şöyle kıyısından köşesinden düşecek gibi oldum çehrenin sanki,
filhakika zormuş bu yolda yürümek,
esasında bu yol değildi zor bildiğim, bu yolda yanı başıma almadan birini yürümekti zor olan,
attığım her adım kulakları sağır edercesine her bir köşesinde kalbinin yankılanırdı acıyla vaveylam,
benden duyacağın son ses de bu olacaktır nihayetinde,
huzura erdiğini düşündüğün an başlayacak son kalan hatıramızın kalbinde yankılanan ses eşliğinde tekrara girmesi,
bir sona varamadığında aklına gelecek kar tanesinin tek sesi.