Kış Geliyor Şiiri - Aliş Gülden

kış geliyor yapraklar sararıyordu
hava kararıyor ömür törpüleniyordu
zenginler kuş tüyü yatakta horul horul uyuyor
yoksullar sobalı kuşkanatlı evlerinde kömür bile bulamıyordu

kış geliyordu soguklar başlıyor hava çirkin yüzünü gösteriyordu
ayazlar başlıyor erkenden fabrika işçileri yollara düşüyordu
delik ayakkabıları su çekiyor morarmış yüzleri inşaat işçileri
demirleri bükerken kalıpları çakarken elleri sızlıyordu

kış geliyor kar lapa lapa yagıyordu
sokak lambalarının ışığında düşerken kaldırım taşlarına
düşüyordu evsiz barksız sokakta telefon külübelerinde harap evlerde
parklarda banklarda yatan kimsesizlerin saçlarına

küme küme olmuş kar düşüyordu
ıssız sokaklarda köpek havlaması duyuluyordu
başından ayaklarına kadar ıslanmış uzun ve cılız bedenli
sokak çocuklarının kemikleri sayılıyordu
yırtık elbiseleri pul pul dükülüyordu

kış geliyor kar yagıyordu
kar öfkesinden kuduruyor tipiye dönüşüyor
ara sıra sulu sepken yagıyordu
zaman geçiyor hava usul usul aydınlanıyor şafak söküyordu
ıslak caddelerde iki temizlik işcisi
biri ucuz bayat sigarasını yakmış
cigerlerine kadar çekiyordu dumanlarını
belliki düşünüyordu boşa harcanmış hayatlarını
diğeri memleket hasreti çekiyor
yanık bir gurbet türküsü mırıldanıyordu

romatizma oluş dizim dermansız odalar sobasız sokaklar dumansız
kar kafası karışık saçı başı dolaşık yağıyordu
ara sıra insafa gelip kar yumuşak yumuşak yağıyordu
usanınca gökyüzünden yağmur olup düşüyordu
sabaha karşı hava ayaza çekiyordu
öksürsen nefesin hava buz tutuyordu
kış amansız geliyor yer yataklarında çocuklar tir tir titriyordu
çilekeş yoksul hayatlar varoşlarda başlamadan bitiyordu

kış bastırıyor kar lapa lapa yağıyordu
kirlenmiş bedenlerdeki ruhları
duyarsız vicdanları
çöplüğe dönmüş yalan dünyayı
bembeyaz bir örtü gibi örtüyordu etrafı
bir yorgan gibi kapatıyordu
K.MARAŞ/AFŞİN