Kırılan Zaman Şiiri - Mesut Yüksel

Mevsimsel bir iz düşüm
ruhum; dar bir döngünün
halkasında tutsak kalır
sonbaharın soluk sesi.

Altın sarısı hüzünle
solar bir mevsim daha;
kiraz çiçeği ardından
fısıldar kaçak bahar.

Bir dağın yüzünde donmuş
çığlık gibi duran kâr,
zamanın yüzüne işler
soğuk bir sessizliği.

Yanan bir teni andırır
karadutun karardığı yaz;
her okşayış bir pişmanlık,
her bakış gizli bir niyet.

Zamanın ağır saati
ruhumdan çeker ışığı;
sönerken hislerimde
gölge büyür sessizce.

Sonsuzluğa açılmış bir
gemi gibi süzülürüm;
Bermuda karanlığında
yutulan duygularım.

Kasvetli bir buluta
dalar bir pilot misali;
bir tünelin içinden
akar bilinmez zaman.

Tüm göstergeler susar,
çekilirsin eşiğine
karanlığın içerdeki
sessiz yok oluşuna.

Sonunda o ilk ışığa
doğru yükselirsin sen;
ya paralel bir anda
yeniden var olursun,

ya da indirirsin uçağı
gerçeğin yüce evrenine.

Mesut Yüksel