Kırık Saatler Şiiri - Özleme Açılan Kapı

Zamanın akmadığı bir sabaha uyandım. Gözlerimi açtığımda, odada senin kokun hâlâ vardı, ama sen yoktun. Sanki birkaç saat önce burada olmamışsın gibi, sanki hiç yanımda durmamışsın gibi… Ama en çok da sesin yankılanıyordu zihnimde. Bir boşluk… açıklanamayan, anlamlandıramadığım, tarifi imkânsız bir boşluk.

Giderken bir sebep bile söylemedin. “Böyle olması gerek” dedin sadece. Sahi, böyle mi olması gerekiyordu? Bir yol çizilmiş de biz mi fark etmeden o yolda yürüdük? Biz seçmedik bu ayrılığı, biz istemedik. Ama kaderin kalemini kim tutuyorsa, bizi farklı satırlara yazmış olmalı.

Oysa en güzel yerinde kalmış bir şarkı gibiydik. Tam en güçlü nakarata ulaşacakken aniden susan bir melodi. Söylenmemiş sözler, tamamlanmamış cümleler, belki de hiç atılamayacak adımlar…

Zamanın her şeyi çözdüğünü söylüyorlar. Ama biz kırık saatler gibiyiz. Aynı anda durmuş, hep aynı hayali kuran, ileri gitmeyen, geçmişi tekrar tekrar yaşayan… Saatin akrebi ve yelkovanı gibi; yan yana ama asla kavuşamayan.

Bütün yollar açıkken neden kapandı bir anda? Önümüzde sonsuz ihtimaller varken neden en acı olanı seçildi? Kaderin bir cilvesi mi, yoksa sadece yanlış bir zamanda mı bulduk birbirimizi? Kim bilir… Belki de bazı hikâyeler baştan yarım kalmak için yazılır.

Ama yine de biliyorum. Bir gün yollar yeniden kesişebilir. Ya da belki de hiç kesişmez. Bazen en güzel hikâyeler, en çok yarım kalanlardır. Ve bazen insanlar, en çok anlatamadıklarıyla hatırlanır.

İşte biz de öyle kalacağız…
Zamanın unutturamayacağı bir boşluk,
Geri sarılamayan bir an,
Ve hep aynı yerde duran kırık saatler gibi…

09.08.2022