Kırık Dalların İzinde

Gece çökünce, içimde bir hüzün uyanır,
Yıldızlar bile, gözyaşlarıma tanık olur.
Bir gölgenin ardında kaybolmuş hayaller,
Kırık dallar gibi, düşer içimde.

Sevda, kanlı bir yara gibi açılır,
Her hatıra, bir bıçak darbesiyle sarılır.
Gözlerimdeki derin çukurlar,
Zamanın kuruduğu yerlerde çiçek açar.

Bazen bir anı, susuz kalmış bir nehir,
Yüreğimdeki taşların ağırlığında sürüklenir.
Bir gülüş, yanımda bir hüzün gibi dolaşır,
Her bir anım, bir sancı gibi içimde canlanır.

Geçmişin gölgeleri, sokaklarda saklanır,
Yalnızlığın soğuk nefesi, ruhuma işler.
Bir zamanlar kucaklaşan eller,
Şimdi, yalnızca gökyüzüne uzanır.

Kayıpların gölgesinde kaybolmuş günler,
Anılarım, bir çöl rüzgarı gibi savrulur.
Bir gülüşün ardından dökülen gözyaşları,
Bir zamanlar yaşanan mutlulukların yıkıntısı.

Gecenin karanlığında kaybolmuş bir sevda,
Bir ayın ardında gizlenen derin bir yara.
Her damla, yüreğime saplanmış bir mızrap,
Hüznün nağmesi, içimde yankılanır.

Ve her sabah, karanlık bir hüzünle uyanırım,
Geçmişin anıları, gün ışığında parlayıp sönmem.
Bir umudu daha kaybetmişken,
Düşlerim, sonsuz bir boşlukta kaybolur.

Bütün dünya bir maske takmış gibi,
Kendini gizlerken, ben yine yalnız kalırım.
Bir sigara dumanında kaybolmuş hayaller,
Kırık dökük hayata, son bir selam yollanır.

Kırık dalların izinde sürüklenirken,
İçimdeki acı, derinleşir her geçen gün.
Zaman, bir hıçkırık gibi geçer;
Her bir gözyaşı, özlem dolu bir hikaye anlatır.