Kir Pas Tutmuş Yüreğin Şiiri - Serpil Koçar

Kir Pas Tutmuş Yüreğin

Sensizliğin kaçıncı günü bilmiyorum,
Her gün kendime “Bitti artık,” derken
Tükendi o sayfa, kapandı diyorum;
Teselliler veriyorum kırılmış yüreğime,
Ama söz geçiremiyorum gönlüme...

Sahi mutlu musun, benden uzaklarda?
Hiç nedametin yakıcılığında kavrulmadı mı yüreğin?
Buram buram özlem kokmadı mı odan?
Pişmanlığın yedi iklimi dolaşıp
Yüzüne çarpmadı mı hiç?

Düştün gözümden bir damla yaş gibi,
Pas tutmuş yüreğine mühürlenmişti aşkım;
Buram buram sevdanın kokusu vardı bende,
Çiçeklerim bile tabiatını değiştirirdi;
Rüzgâr usulca dolaşırdı yapraklarda,
Ay ışığıyla yıkanırdı gecelerim…
Sen o muhteşem sevgiyi yok ettin.

Oysa ben, aşkımla kök salacaktım hayatına,
Sükûtla yok oldun,
Bir suçlu gibi kayboldun varlığımdan.
Pas tutmuş düşüncelerimin arasında
Rahiya kokun dolaşır hâlâ;
Toprağın dibinde filizlenen sessiz çiçekler gibi,
Sevgim temizlerdi o en ücra köşelerdeki
Küf pas tutmuş yüreğini...