Kim Var Kim Yok Şiiri - Kağan İşçen

kimi var
gülerek uzakları ağırlar
ayakları paslanmış iskelenin
kararmış yosunlarıyla oynayarak...

kimi var
zor eder on dakkalık rıhtımı
cenneti bulmuş gibi koşar
hergün aynı kapıdan içeri girmeye
son ana bıraktığını sanarak
bütün bir sancıyı...

kimi var
büyük özen gösterir
bütün ilklere ve sonlara
vapura en son o biner
ve en son o atlar
son seferde
son vapurun
yorgun telaşına
ilk son da odur
son son da o...

kimi de var
yardımsever bir çocuğa benzetir
çengelköy vapurunu:
"estagfurullah...
birgün bir çayını içerim ağbi...
bir şey değil teyze..."
...tutar
yani tutamaz kendini
vapuru yazar....

kimi de var
ne kim var der
ne kim yok
yaşar...