Kimsesizlik Çağından Yalnızlık Çağına

ayaklarım sürüdü beynimi
kapısına çok odalı bir ilksizliğin

içerde kendine küsmüş ihanettir ağustos
dışarıdaysa şadırvanlarımız
eksik olmaz başımızdan umarsızlık gibi

hay huy içinde sereserpe
kendimize bırakırdık kendimizin orospu siluetini
sokaklara düşmüşlüğünü bir gülün

sonbahardan umut kesilirse bir kez
hayır gelmez aşktan ve aramaktan
yüreğimizin kılcal damarları yıldırım olur kesik kesik
paramparça eder yalnızlığımızı

gözlerini kırpışındır miladım
her kırpışında yeniden doğarım

adımı söyleyişin yeni bir çağ açar
evrenimde
kimsesizlik çağından
yalnızlık çağına

gidişinle başlar kıyamet
insan kendi ateşini kendi götürürmüş
bense kendi gözyaşlarımda boğulurum