Kibrit ve Kutusu Şiiri - Oktay Güvener

Sen ve ben, iki ayrı özne,
Sahnesi dünya olan bu yaşam tiyatrosunda,
Sen ve ben, “BİZ” olmaya çalışan,
İki acemi aleviz bu dünya yangınında.
Yalanlarla yakılan bu yangında,

Sen kibrit kutusu, ben ise bir kibrit çöpü,
Birbirimize yakınız, ama uzak da bir o kadar,
Alevimiz aynı olsa da amaçlarımız ayrı,
Aynı yangının içinde, farklı şekilde yanan.

Gözlerinde bir umut ararım, her gecenin sonunda,
Dudaklarında bir tebessüm, her küle döndüğümüzde,
Belki de bu yangının anlamı budur,
Yanarken bile birbirimize tutunmak zorunda kalan.

Sen ve ben, iki acemi alev,
Sonsuz bir yangının içinde belki de,
Ama yine de, her külden yeniden doğarak,
Birlikte yanarız aynı sahnede.