Kendiyle konuşan dam Şiiri - Erkan Tankut

Duvarlarında kahkaha yankıları dolaşırdı evimin
Sonra bir gün, herkes sırayla gitti.
Kimisi sessizce, kimisi veda bile etmeden.
Ve ben o gün anladım:
İnsan en çok güvendiğinden darbe yer.
Sen de böyle öğrendin değil mi bu gerçeği?

Çocukken annem derdi ki:
“Kalbini temiz tut oğlum, dünya kirlenmesin.”
Oysa büyüdükçe fark ettim,
Dünya zaten kirliydi;
Temiz kalan sadece birkaç insanın içiydi
Peki sen?
Sen hâlâ kalbini saklamaya çalışanlardan mısın yoksa çoktan yıprattın mı?

Beni en çok vuran, dost bildiklerimin sessizliği oldu.
Çığlık atsam duymazdılar, kalbim kırılırken bakmazdılar.
O an kendime sordum:
“Yalnız mıyım? Yoksa yalnız bırakıldım mı?”
Bu ikisi arasında büyük bir fark olduğunu anladın mı sen de?

Gece çökerdi; düşünceler kapımı çalmadan eve girerdi.
Bir sandalye çeker, karşıma oturur,
“Niçin hâlâ seviyorsun bu kadar?” diye sorardı.
Ben de bilmem derdim,
Belki alışkanlık,
Belki umut,
Belki de içimdeki o tuhaf inat:
“Kötülüğe rağmen iyi kalabilmek.”
Sence bu güç mü, yoksa safça bir delilik mi?

Geçmişim acıyla doluydu ama beni öldürmedi.
Bir dostun ihaneti insanın içini karartır,
Ama karanlık da bir öğretmendir
İnsanı kendi içine döndürür,
Herkesi değil, kendini tanımayı öğretir.
Sen hiç karanlıkta kendini buldun mu?
Yoksa hâlâ arıyor musun?

Sonra bir sabah güneş doğdu—
Ama dışarıda değil, içimde.
Sessiz bir ışık süzüldü kalbimin kırık yerlerinden.
Anladım ki:
Işık dışarıdan gelmez,
Karanlığı sağan biziz aslında.
Ve acı…
Acı insanı yıkan değil, yeniden yoğuran bir eldi.

Şimdi dönüp geçmişime bakıyorum:
Bırakıp gidenler, batırıp çıkanlar, unutanlar…
Hepsi bir şey öğretti bana.
Ve hepsine rağmen içimde hâlâ bir yer sıcak.
Bir yer diyor ki:
“Her şeye rağmen sev.”

Çünkü umut tam da burada başlıyor:
İyiliğin hâlâ sende olmasında.
Karanlıktan çıktığında fark ediyorsun:
Yaraların seni kirletmemiş, sadece derinleştirmiş.
Ve ben soruyorum sana,sözlerimi okuyan,yada sesimi duyan
Sen kendi karanlığından çıktığında,
Yanında kimi götüreceksin?
Kendini mi,
Yoksa seni terk edenlerin gölgesini mi?

Ben kararımı verdim.
Geçmişim yanımda değil artık.
Sadece ışığa yürüyen bir kalbim var.
Sence doğru yoldayım mı,
Yoksa sen olsan başka bir yön seçer miydin