Kendisini Tanrı Sanan Salaklar!

Ta ezelden beridir ki her yerde,
Olur mutlak, bir iki her devirde,
Çıkmış evvel, çıkacaktır âhirde,
Kendisini tanrı sanan salaklar!

Dener hakkın sanki ulu sabrını,
Son âna dek sürdürür bu kibrini,
Tükürüklük kabı yapar kabrini,
Kendisini tanrı sanan salaklar!

Dünkü adı Firavun’du Nemrut’tu,
Bir “ol” ile Mevlâ kökün kuruttu,
Herhal sanki, cetlerini unuttu!
Kendisini tanrı sanan salaklar!

Belli iken, ecel, hadler, sınırlar,
Can veririm, can alırım sanırlar,
Ancak Hakkı son nefeste tanırlar,
Kendisini tanrı sanan salaklar!

Allah görür; alır mutlak öcünü,
Kızıldeniz, yutar küfrün tacını,
Süper sanır minik sinek gücünü,
Kendisini tanrı sanan salaklar!

İri sanıp, doluşmuşlar bir sala,
Tutunmuşlar ince çürük bir dala,
İş tutarlar, şeytan ile kol kola,
Kendisini tanrı sanan salaklar!

Zulüm ile, âbât olan var mıdır,
Zalimlerin, sonu acep, sır mıdır,
Hakka isyan ahlak mıdır ar mıdır,
Kendisini tanrı sanan salaklar!

Dünya bir han, bura fâni, geçici,
Can bedenden kuş misali uçucu,
Sen ben gibi bu diyardan göçücü,
Kendisini tanrı sanan salaklar!