Kendine Kalan Kadın Şiiri - Zuzu Şiir Kadın

Bir gece vaktiyle başladı hikâye,
Yıldızlar bile sormadı hâlime.
Sustum… içime doğru büyüdüm,
Kendi sessizliğimle yüzleştim gizlice.

Yalnızlık dedikleri, öyle korkunç değildi,
Yeter ki insan, kendine sadık kalsın.
Bir kadın var orada; gözleri uzak,
Ama kalbinde yangın, ama yüzünde ayaz.

Sevda mı? Elbet uğradı kapıma,
Bir gülüşle geldi, bir veda ile gitti.
Aşkı da tattım, en koyusundan,
Ama ben, hep kendime yettim.

Güç dediğin, kaslarda değil yürekte saklı,
Her kırıldığında yeniden doğabilmekte.
Ben ki; yıkıldım, kalktım, sustum, anlattım,
Ama en çok da kendimi sırtladım gecelerde.

Sevdim...
Kimi zaman düşe, kimi zaman düşene,
Ama en çok da,
Her yarasında şiir saklayan bu kadını sevdim.