Kendime methiye. Şiiri - Salih Karaaslan

Nereye baksam;
Kendimin varlığı rahatsız ediyor beni.
Beni satıyor mendilci çocuklar
Dolmuş muavinleri bağırıyor ismimi.
Dolu dolu otobüsler kalkıyor üzerime
Kapılarda, pencelerde benden parmak izleri
Nereye baksam; bir çığlık resmi oluyor herşey...
Utanıyorum kendimden
Bir intihar çiçeği büyüyor içimde
İğrenç.. simsiyah bir kist gibi
-
Utanıyorum, nasılsın''lara iyiyim demekten.
Size de bulaşacak diye karanlığım tokalaşırken,
Çok korkuyorum...
Kaçırıyorum gözlerimi gözlerinizden
Kimseler varlığımı bilmesin istiyorum.

Çoğu zaman inkar ediyorum kimliğimi
Bir suç mahali oluyorum; uçsuz bucaksız.
Bir cinayet saati.
Akrepsiz yelkovansız..
Bir hafıza kaybı oluyorum aniden
Bir nüfus cüzdanı fotoğrafsız.

Kaşlarını çatıyor cansız mankenler
Ne zaman geçsem vitrin önlerinden.
Bir sismograf çiziyor robot resmimi
Ve bir kalem kırılıyor aniden...

Karışamıyorum artık insan içine
Önceleri gündüzdü, şimdi de geceleri...
Beni takip ediyor sokak lambaları
Hangi sokağa sapsam kurtulmak hevesiyle
Bir köpek havlıyor öldüresiye
İşte o iğrenç insan burada diye...

Olur olmaz çıkıyorum karşıma,
Olur olmaz öldürüyorum sevincimi
Hatta sevdiğim, yaz mevsimleri bile artık;
Olmasın istiyorum
Çünki;
Ne zaman güzel bir sabaha uyanırsam,
Benden bir gölge; kara bir lanet gibi
Ardımda olacaktır. biliyorum

Polis telsizleri haykırıyor ismimi
Gazetelerde 3. sayfa haberleri..
Buruşuyor beni gören mutlu çehreler
Sığınacak hiç bir şey bulamıyorum artık
Yükseldikçe yükseliyor gözümde minareler,

Oradan oraya kaçışıyor hayvanlar
Anlayıp da rengimi...
Bir yılan gibi bakıyor aynalar.
Bir kedi miyavlıyor titrek sesiyle
İşte o iğrenç insan, burada diye

nereye baksam kendi varlığım
rahatsız ediyor beni.
sönüyor yıldızlar, yok oluyor burçlar
artık her kim sövse, dönüp bakıyorum
ekiliyorum toprağa, beni çiçek sanmayın
hazır hal; infilağa, kara bir mayın
bir 'sınır teli'yim kanıyor minik avuçlar..

bir açlık oluyorum bir çaresizlik
kara humma büyük veba
nereye değsem, dokunsam
umutlar heba
gerisi boş karanlık büyük sessizlik
yaşamımı hayatınızdan çalıyorum
yenilmemi bekleyenler boşuna bekler
benim dişlerimi taşıyorlar ağızlar
köpek düdüğüne doğru koşan köpekler
parçalandıkça çoğalıyorum

Nereye baksam;
Kendi varlığım
Rahatsız ediyor beni.
Aşıklar kazıyor darağaçlarına ismimi.
İdam sehpalarında sabah kahvaltıları...
Elektrikli sandalyede öğle dinlentileri.
Adımı sayıklıyorlar sıkılmadan,
Lanet olası bir şehrin, şizofrenleri
Kulaklarımda ambulans sirenleri
Benle dolup taşıyor akıl hastaneleri.
Adres adres beni soruyor aynalar
Uçurumlara sapıyor yürüdüğüm yollar
Dolaşıyor ayaklarım korkudan birbirine
Yürüdükçe saplanıyorum balçığa, irine
Bir şiir haykırıyor dizesiyle
işte o iğrenç insan burada diye...