Kendime Has Bi Hal ... Şiiri - İlyas Payas

Kaldırım...
Soluk sakin taş yığınları.
İçimizi ısıtmaz mı artık.
Güneşin kızıllığı.
Yeni bir gün batıyor gözlerimde .
Lekesi var geçmişin , yorgun sözlerim de.
Sahi ne kirli bir adamım ben .
Kalbim kapkara olmuş kirden ,
Hatalarim , düsmelerim , kalkmalarım,
Ve Gönlüme batan hayat kırıklıkarı.
Afffff, ne sayıklıyorum ben yine ?
Herşey ortada işte ,
Hayat bizi İnce belli , altın yaldızlı avuç içini dolduran bir sıcak çay gibi demledi.
Neyin kirinden bahsediyorsun bayım.
Etten kemikten fazlasıyım ben ,
Bulutların, hayallerimle kesiştiği yerlerle hasbihal eder ,
Mahallede bir kaç çocuk görünce, izlerim onları sevinirim ben .
Peki ya sen ...?
Hikayen nerede başlıyor senin. ,
Yada nerede bitecek ?.
Unutma adını hatırlayan son kişi ,
öldüğü vakit seninde gemin bu sulardan sessizce çekilecek..
Kirletmeyin yahu dünyayı,
Ne fikirlerinizle , nede etten kemikten çöplerinizle.
Hayat denizi burası ,
Su değil beni ayaklarımdan çeken .
Büsbütün aciziyetimdir ,
Kırılmış bileklerim avuçlarımda ,
Duam ve göz yaşım sessiz, dilekcemdir.
Neyse bana müsade artık ,
Artık güneş gözlerimde batıyor iyiden iyiye . Benimde sıram yaklaştı ,
Binmek için o son gemiye .
Sözlerim , kelimelerim ve hecelerim geride kalır belki ,
İnsanlar hatırlatacaktır beni mutlaka ,
Kimisi anılarımla , kimisi hatalarımla....
Ben yine şiir yazıyor olacağım ,
Tatsız gün batımına ,
Soğuk kaldırım taşlarına.
Ve işte gidiyorum saygılarımla...
Sizde yoksa dahi kalın benim saygılarımla....