Kendi Baharım İçin Şiiri - Özgen Öz

Ben Kendi Kendime Bahar Oldum

Al bu cemreler senin olsun diyen olmadı,
Ben kendi kendime bahar oldum...
Zemherinin ayazında kaldım,
Bir soba dumanı kadar bile ısınamadım,
Kimselerden ısınacak bir çöp almadım.

Çok üşüdüm dostum...
Üşüdükçe, içimde karlar birikti,
Bir dağ oldum, sessiz, bembeyaz,
Ruhumun doruklarında yankılandı yalnızlığımın sesi.

Karlar yağdı dallarıma,
Ama toprağa su olup damlayamadım,
Bir çiçeğe can veremedim,
Bir kelebeğin kanadında dans edemedim.

Al bu cemreler senin olsun diyen olmadı,
Ben kendi kendimde çiçek açtım.
Köklerimle konuştum,
Toprağın kalbine sordum:
“Sevilmek bu kadar mı uzak?”
Sessizce sustu toprak,
Ben de sustum…

Kurudu dallarım,
Birer birer düştü yeşillerim,
Gazel oldum, rüzgârın önünde savruldum,
Ama yine de kırılmadım.
Çünkü kırılmak bile bir hatıradır bazen,
Ben o hatırayı bile kendimden esirgedim.

Kimselerden bir damla su almadım,
Bir dua bile istemedim kimselerden.
Ben kendime dua ettim,
Kendi ellerimle okşadım yaralarımı,
Kendi gözyaşımda yıkandım.

Sustum…
Ruhumun pınarlarında ıslattım gönlümü,
Bir başıma,
Bir dalın ucunda asılı kalmış umut gibi bekledim.

Öyle çaresiz, öyle sessizce ağladım ki,
Gözyaşımın sesi yankılandı geceye,
O sesle uyanan yıldızlar bile ağladı benimle.

Gözyaşım da düştü cemrelere,
Biri toprağa, biri suya, biri havaya…
Benim içimdeki cemre ise
Kalbimin tam ortasına düştü.

Ve ben o an anladım:
Bahar bir mevsim değil,
İnsanın kendine inanışıdır aslında.

Ben kendi baharım için,
Kendi kendimde çiçek açtım.
Kimsesizdim belki ama köklerim bendeydi,
Yaralarımı sevince çevirdim,
Küllerimden doğdum,
Bir anka gibi,
Bir kadın gibi,
Bir ruh gibi…

Artık ne zemheri üşütebilir beni,
Ne de bir bahar bekleyişi yorar.
Çünkü ben öğrendim dostum —
Bahar, dışarıda değil,
İnsanın yüreğinde başlarmış.

Ben kendi kendime bahar oldum...
Ve o baharda,
Kendimi sevdim ilk kez,
Usulca,
Sessizce,
Ama sonsuzca...