Kemal Tahir Özcan Şiirleri - Şair Kemal ...

Karşında küçülür, çocuklaşırdım,
Sen bana sevgili, olsaydın eğer.
Kaf dağından sana, sevda taşırdım,
Sen bana sevgili, olsaydın eğer.

Ağlama üzülme, kıyamam sana,

Çocukluk günlerim, geçmişti burda,
Ay dede büyüktü, gökyüzü derin.
Baba ocağımız, virane şimdi,
Zerresi kalmamış, eski günlerin.

Tahtalar çürümüş, izler silinmiş,

Hayasının gölgesi, yüzüne düşmüş kadın.
Ukbaya hasret çeken, dünyaya küsmüş kadın.
İkbaline kefildir, uzletinin çilesi,
Teninden sıyrılarak, nura dönüşmüş kadın.

Tanrı dağlarından, Anadoluya,
Bin türlü engeli, geçerek geldik.
Aşılmaz sanılan, demir kapıyı,
Kopuzla, topuzla, açarak geldik.

Dede Korkut otağında yetiştik,

Biraz sıcak görünce, yandık demedik.
Alemi kandırıpta, kandık demedik.
Doğru ve az konuştuk, sonrada sustuk,
Küçücük bir kutuya, sandık demedik.

Muhabbet kaplamış, dost meclisini,
Sohbetler coşuyor, sözler coşuyor.
Letafet eritir, yaren sesini,
Edalar işveler, nazlar coşuyor.

Gecenin rengine, muttali fasıl,

Yükselir ümidim, bir duman gibi,
Sonrada ansızın, dağılır gider,
Hasret damarımda, gezer kan gibi,
Hücreden hücreye, yayılır gider.

Bilmem arzudanmı, bıkkınlıktanmı,

Doğarken annen baban, yolunu gözlemişti,
Ölürken başucunda, çocukların ve karın.
Defnini yüze yakın, yaşlı göz izlemişti,
Bakalım kim gelecek, mezar taşına yarın.

Geçtiğin bir muamma, kapısıydı sadece,

Özleyen hep ben oldum, olmadı özleyenim.
Olmadı pencerede, yolumu gözleyenim.

Olmadı, yüreğimle oynaşan oyuncağım,
Olmadı sevda dolu, sohbet tüten ocağım.

Aktı yıllar su gibi, kaldı yürekte izi,
Sevgili ne eylesin, zaman bitirdi bizi,
Suçlayamam kimseyi, çekerim kader diye,
Dost bildiğim baharlar, kıskandı sevgimizi