GEL GÖNLÜM
Gel gönlüm oturalım karşı karşı.
Sence neden herkes doğruya karşı
Yay eğridir, lakin elde tutulur.
GÖLGEN VE SEN
Hem varlıklı hem de güçlüsün, kapında yok,yok.
Etrafın kalabalık,söz dinleyenlerin çok.
Varlıktan yokluğa düş de gör; şok üstüne şok.
GÖNÜL AKLI
Gönül,aşk badeli dipsiz bir kuyu.
Çekmekle biter mi kuyunun suyu,
Yerin dibine batsın onun huyu.
Vazgeç gönlüm diyorum vazgeçmiyor.
GÖNÜL GURBETİ
Gözün çıksın gönül gurbeti,
Sen, olmaz ol emi.
Kim icat etti seni?
Bir ömür tattırdın bana
GÖNÜL PENCEREMDEN
Bugün yine ruhum gergin,
Bedenimde can tedirgin,
Duygularım dolu dizgin
Taştı gönül penceremden!
GÖNÜL ÜZMEZ
Koparma gülünü,girme kimsenin bağına
Kaldır başını,dik gözünü göğün dağına.
Seyret alemleri,düşme günah dehlizine.
GÖZLERİN
Ay işığı, gün ışığı
İki gözümün işığı
Biri gece, biri gündüz
Elâ gözlerinin ışığı.
GÖZLERİNDEKİ İFRİT
Ne yaparsan yap, yeşermiyor içimdeki ümit, Çekemem bu azabı, cehenneme sen yalnız git Desen de her firsatta, gücenmem asla, çünkü. Cehennem söner, yanarsa gözlerindeki ifrit!
Kemal Karapıçak
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!