Kazım Uzun Şiirleri - Şair Kazım Uzun

Benzeseydi kimse sana
Sen, emsalsiz olur muydun?
Ölümüne çakıldığın
Şu sol yanda kalır mıydın?

Kayalar arasında ince bir çatlak
Orda bir avuç toprak sanmayın otlak
Bırakın mutlu olsun canım filizim
Yaşadığı yerin adı zaten maşatlık

Çok olunca derdin
Tecrübeye dönmeli derdin
Deneyimse, sen acılarını
Ki! Acısız öğrenmenin
Kolay yittiğini de gördün

Ey Dost!

Sen yetim karanlıklarımın güneşi
Duyuramadıysam derinliklerimdeki çırpınışı
Anlıyorum dilindeki kimsesiz serzenişi

Derdi düşünme moral kalmaz
Giden yılların keyfi kalsın
Hayal olmazsa hedef olmaz
Düşler sizinle umut dolsun

Gökten üç elma düşmüş, biri katledilmiş keyfe keder…

Kurtlar sofrasında yem olup yenmiş
Paramparça olmuş gıkı çıkmamış
Elmadan ısıran herkes beğenmiş
Hiç kimse ardına dönüp bakmamış

Zaman güze döndü yürekte yangın
Mevsimi hazan da benim hüzün de
İçerim kanıyor yollarım bozgun
Sineyi çizen de benim kazan da

Yakınma sakın, sen çorabı özlerken
Elde ayak da yokmuş onu giyecek
Lakin dertlenme hasretin ateşinden
Millette yokken bir âşık özleyecek

Hava rüzgârlı yar, hasret esiyor
Kış kıyamet kopmuş geçit vermiyor
Üst baş lime lime ayaz kesiyor
Senden başka kimse candan sarmıyor

Yakabilseydim,
Musluktan akan suyu…
Evvela ıslatırdım,
Otlardan en has kuruyu…
Bağdaş kurmuş,
Ezik sultana inat…