Karanlığın Dibinde Şiiri - Mustafa Muho

Güneş doğmaz oldu üzerime,
Zaman, paslı bir bıçak gibi kesiyor içimi.
Aynaya bakıyorum, kim var orada?
Bir yüz, bir boşluk… Bir hiç gibi.

Nefes almak, bir suç gibi göğsümde,
Her adım çöküşe biraz daha yakın.
Bedenim mezar, ruhumsa ceset,
Çürüyen bir yankı, suskun ve sakın.

Geceler uzun, sabahlar yok,
Kelimeler eksik, cümleler suskun.
Bir çığlık atsam duyan olur mu?
Ya da sessizlik mi en büyük sonum?

Kalk diyorlar, geçer diyorlar,
Hangi zaman unutturur ki kendini?
Hangi gün aydınlatır bu kör kuyuyu?
Hangi söz kanatır unuttuklarımı?

Gözlerim boşluğa açılan bir kapı,
İçimde yankılanan derin bir uçurum.
Düşüyorum… Düşüyorum…
Ve tutunacak hiçbir şey yok.