Her zaman koyduğum yere
Elim yavaşça uzanır, bu sefer temkinli.
Guguklu saat misali,
Ağır ağır yürüdüğüm kalp kilitli.
Ne çok şey anlatıyor sorular;
Bu çalan alarm çanları da neyin nesi?
Lisanlar bile yabancı olmuş benliğime;
Bulutlar kadar geçici her birisi.
Yeniden sıfırdan başlıyor
Gittikçe artan yalnızlığım.
Elli yıl sonra gözlerimi açtığımda
Yine o annemin karnındaki zavallılığım.
Geçmeyi ne çok isterdim,
Hoş bir seda olarak dünyadan.
Zihnimin yorgunluğu
Gözüme vuruyor bu vedadan.
Penceremden görünmüyor
Cevabını bir türlü bulamadığım sorular.
Boş laflarla tükenen her nefeste,
Kitaplar gibi kapanmıyor yaralar.
Kayıt Tarihi : 24.2.2025 09:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Yaralar, zamanla kapanmak yerine derinleşir; her geçen an, içsel yalnızlığımızın yankısını ve yanıtını bulamadığımız soruların ağırlığını taşır."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!