Kaldırım Çocuğu Şiiri - Rümeysa Çakmak 2

Bulutlar bugün daha çetin,
Fırtınalar Gözlerimde eser, serin,
Bak yüreğime, acılar oldu daha derin,
Fakat ben kaldırım çocuğuyum, unutulandır demin.

Kapandı uzun süredir zihnim,
Sade düşünürüm şarkılarla, ben senim.
Nereye benliğimi saran sözlerim?
Fakat ben kaldırım çocuğuyum, umutludur içim.

Gergin ip üzerinde yürürken,
Altımda bir nehir akıp gider.
Senin gözün benim aşkıma körken,
Fakat ben kaldırım çocuğuyum, çeker korkuları içten.

Sırtıma doldurduğum pişmanlıklar,
Geliyor ağır yüreğime.
Fırtına koparken içimde hatırlarım bütün imkansızlıklar,
Fakat ben kaldırım çocuğuyum, katlanır yüreğimde acılar.

Karanlık çise atarken bu gece,
Gözlerim kapandı yavaşça düşüne düşüne,
Koydum sevinçlerimi paslanmış şömineye,
Fakat ben kaldırım çocuğuyum, kaybettim seni, yine.