Kahve Şiiri - Hüseyin Yük

Kahveyi kokluyordu kadın
Saçlarından üç at şaha kalkıyordu
Yelelerinde kahve dostluğuyla
Bir bebek annesinin dişlerinde taşınıyordu
Çıplak bedenini turkuaz boyaya yatırıyordu
Sadece bacakları maviydi
Elleri beyaz sırtında bir ben vardı
İki kürek arasına saklanmış bizden
Metrolar denizin dibinden geçiyordu birden
Yolcuları cankurtaranlar harbiden
Yerde adam yatıyordu sıyah elbisesiyle
Kadın üç geyik vurmuştu şemsiyesiyle
Duvara asmıştı boynuzlarını önünde poz veriyordu
Biri ren geyiğiydi ama sanki çok şey diyordu
Arkasına almıştı üç geyiği de
Ben ihaneti affetmem anlarsın ya adam
Adam ne diyebilirdi ki sadece susuyordu
Üçüz doğurmuştu kadın
Ama iki memesi vardı bir bebek hep açtı
Emzirecek çok şey varken bebekler emeklerken
Kadın daha çok vermeliydi kendinden
Savaş çığlıkları arasında kurtardığı onuru gibi
Yavrularını da kucaklıyordu iri yarı biri
Afişlere asılacacaktı resmi
Boynunda kravat elinde silah
Beyninde çocukluk yılları hemde oyuncakları
Ayağında bot yerine mor terlik
Böyle oluyor artık ergenlik
Arabalar yolun altına ınmişti
Bakınca sanki devrilmişti
Akılıma ocaktaki kahvem geldi