Benim bir elifim var
Nereye dönsem Elif’le dolu
Defter Elif kalem Elif
Ağzımdaki ilk hece gene Elif
Anladım Elif anladım
Her tarafta benim gibi Elif olmuş
Üniversitenin önünden geçerken
Aydınlık yüzünü görüyorum Türkiye’nin
Başı açık çağdaş kızları görünce
İçim neşeyle doluyor
Umutla bakıyorum yarınlara
İşte çağdaş Türkiye bu diyorum
Bir gün seninde gözlerinde
İki damla yaş birikir
Bir hıçkırık düğümlenir boğazında
Anlayamazsın olanları
Dünya nankör olmuş dersin
Lakin anlarsın yanıldığını
Celal benim en iyi arkadaşım
Garajda oturmuş otobüs bekliyoruz
Celalin canı çok sıkkın
Babası hasta ona üzülüyor
Tam o sırada boyacı bir çocuk geçiyor
Boyacı var boyacı var diye söylenerek
El alemin köyü var da
Benim köyüm yok mu dersin
İnsanlar yaşar ahırda
Burada hayat yok mu dersin
Köyüm halkı aç susuzdur
Unutmuşum karanlıktan korktuğunu
Tren tünele girince
Seni yalnız bırakmışım
Şansından makinistte yakmadı ışıkları
Ortalık zifiri karanlığa bürününce
Benim diye gidip sarıldın birisine
Ot gibi yaşadın
Ot gibi de gideceksin
Ne sevdiğini bildin
Ne de ki sevildiğini
Durmadan yatıp kalktın
Hep körü körüne
Sana geldim dün
Üzgündün hüzünlüydün
Dudaklarındaki eski tebessüm
Kalmamıştı
Oysaki sen
Her zaman neşeliydin şendin
Bana ağlayarak gülme
Bana gülerek gül
Ben ağlayan gözde
Gülen yüz istemiyorum
Ben gülen gözde
Gülen yüz istiyorum
Savaş bizi
Karlı dağların ardına götürür
Bahtımıza ne çıkar belli değil
Koskocaman bir karanlık
Bu savaş topla tüfekle değil
Akılla kalemle kazanılacak
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!