Kadir Yeter Şiirleri - Şair Kadir Yeter

Sütunlar ters aşağı, büyümekteler boy- boy,
Kendi öğretir- diker, sökülen etlerini,
Uçmaktan daha hızlı, yıldırımdan daha toy,
Saatler- yıllar eder, asırlık işlerini...

Sendelemez yönlere, dönse her nereye ay,

Beni de ziyâret et; gel, beni de gör
Seni özlüyorum Cumhuriyet Treni
Yurdumu dolaştın Bin kilometreyi aştın
Seni özlüyorum Cumhuriyet Treni...

Atatürk gördü seni bize lâyık

Kafam çok karışık, aklım gidiyor,
Gören dostlar, bunu, benden gizliyor,
Kusurlar örtüldü, herkes gözlüyor,
Saç- sakal karışmış demek; söz m’olur? ..

Yaptığım yanlışın, doğrusun’ söyle,

Kıyarsınız, ufuklara...

Kelebek kanatlarına,
Yağmur, kar, dolu değmesin,
Güzel ve net ufuklarda,
İmzâ atsın, keskin sesin...

Kaybolan günlere ağla,
Yaşayalım, gel bu akşam,
Hiç mi, sevdâlar çekmedik,
Benimle ol, akşam- akşam…

Gölgeler kayboldu, gitti,

Sabunu erittim karıştı suya
Sevgiyi erittim karıştı OY’a
Asâleti koru. karışma Toya
Güvendim. Güvendin. Boş atma OY’u...

Üç Kasım’da gelsin huzur Ülkeye

Yeşil çimler bitti, üstüm- çevremde,
Yeniden dünyâya, bir fayda verdi.

TRABZON.

Son kez geçtim dolmadan, o ölü köhne yoldan;
Araç lâstikli ağaç, yaprakları solmadan;
Yaprağından bir bûse! usulca koparırken;
Fotoğrafınla yaşa, dalların kül olmadan...

Çekiciler geçiyor, eyvah karşıdan sessiz,

Kendini seyrettirir,
Kurakta sabrettirir,
Boşalınca semâdan,
Topraklar, nebât verir…

Kar yağar yorgan olur,

En kirliden başlayım, kumaşı anlatmaya,
El değmez iğrenirsin, değmez temizletmeye,
İçinde insan yaşar, bilinmez temizliği!
Nice temiz giysinin, içinde: Kirliliği! ..

Bâzen, yırtıklı- örgü, kimi, lekeli solgun,